Málfríður í sólarlagi ævinnar

Mikið var gaman að sjá umfjöllunina um Málfríði Einarsdóttur í Kiljunni. Ég var rétt í þessu að horfa á þáttinn á netinu - sjá hér.

Leigjandinn Guðbergur Bergsson fór m.a. á kostum og myndirnar sem hann tók af Málfríði í "sólarlagi ævi hennar" fallegar og minnisstæðar.

Góð vísa er aldrei of oft kveðin og endurtekningin er inntak lífsins: "Langamma mín giftist nauðug. Tvennt var það sem henni brá verst við um ævidagana: þegar hún sá auga sitt, sem hún hafði óvart stungið úr sér með skærum, koma ofan í kjöltu sína, og þegar Jón langafi minn bað hennar."

Þetta kemur mér alltaf til að brosa...

"Líklega líður jafnvel kartöflugrösunum betur núna. Eða þá hundunum. Allt stafar þetta, líka harðviðareldhúsin með krönum úr skíragulli, af auknum réttindum kvenna á Íslandi. Hver kom þeim réttindum á? Það veit ég en ég segi það ekki."

Sagði Málfríður stödd á Samastað tilverunnar. Málfríður átti að eigin sögn ætíð samastað, að minnsta kosti hefði hún aldrei þurft að vera hvergi... Heppin?