Að láta sér bregða

Langamma mín giftist nauðug. Tvennt var það sem henni brá verst við um ævidagana:

þegar hún sá auga sitt, sem hún hafði óvart stungið úr sér með skærum, koma ofan í kjöltu sína,

og þegar Jón langafi minn bað hennar.

Málfríður Einarsdóttir í "Samastaður í tilverunni".

Athugasemdir

[Karl Tómasson, 29.9.2007 kl. 19:45]

Mikið erum við heppin að hún hafi fengið bónorð frá Jóni langafa. Annars værir þú ekki til mín kæra.

Bestu kveðjur frá Kalla Tomm úr Mosó.

[Kolgrima, 30.9.2007 kl. 01:20]

Var þetta langamma þín? Eða Málfríðar?

[Anna Sigga, 2.10.2007 kl. 11:06]

Vá! Úff! Spes! Flott en ég er samt ekkert að skilja

[Anna Benkovic Mikaelsdóttir, 9.10.2007 kl. 01:04]

Amma elskaði afa og afi dó úr sorg þegar amma Ólína dó

[Jón Halldór Guðmundsson, 11.10.2007 kl. 13:07]

Svona voru tímar þeir sem forfeður og formæður lifðu. Fólk horfði á börnin sín verslast upp úr næringarleysi. Svo vitum við að kynferðilega misnotkun viðgengst í einhverjum tilfellum.

 En Málfríður orðar þetta snyrtilega og ber bónorðið saman við það að missa auga.  Það er alls ekki fráleitt, enda bað maðurinn um hönd hennar.